Ο Σύλλογος μας ιδρύθηκε τον Απρίλη του 1932 απο ανθρώπους που ήθελαν  να  είναι κοντά και να προσφέρουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους  παρόλο που για τα δεδομένα της εποχής τους ήταν δύσκολο ένα τέτοιο εγχείρημα. Ολα ξεκίνησαν πριν απο 80 χρόνια όπως μας διηγείται ο αείμνηστος δάσκαλος Θύμιος Αναγνωστόπουλος  μέσα απο την πένα του στα άρθρα που δημοσίευσε στο περιοδικό "Ρίζες"  που ο Σύλλογος μας εξέδιδε τη δεκαετία του 80.

  Ξεκινά λοιπόν τη διήγησή του σαν μια απάντηση σε ένα  ερώτημα ….. «Το ερώτημα σας με συγκινεί κατάβαθα.  Με ρωτάτε να σας ειπώ την Ιστορία του Συλλόγου μας. Του Συλλόγου των ξενιτεμένων χωριανών μας. Των χωριανών που άφησαν τους γονιούς τους, πήραν το τράστο στον ώμο, λίγη μπομπότα και πήραν το δρόμο για την άγνωστη τότε Αθήνα που δεν ήταν παρά το μεγάλο χωριό.  Έτσι ξεκίνησαν απ όλη την ορεινή Ρούμελη. Δωρίδα - Παρνασσίδα – Φθιώτιδα. Απ’ το χωριό μας, όσο θυμούμαστε πρώτος έφυγε ο Στέλιος  Ξυνόγαλος  που έστησε λημέρι στου Γκύζη και Ιπποκράτους  πριν 60 (σ.σ. σήμερα 90)  τόσα χρόνια. Τράβηξε κοντά  του τον αδελφό του τον καλοσυνάτο άνθρωπο Θεμιστοκλή Ξυνόγαλο, τους ανιψιούς του, μικρά παιδιά, του Γιώργη Ξυνόγαλου τον Κώστα και το Δημητράκη, τον Παπανικολάου Νίκο και Κώστα, τον Φώντα τον Αναγνωστόπουλο τον ανεψιό του Θύμιο Αλεξανδρή. Τον ίδιο καιρό ήλθαν και άλλοι: Γιώργος Χριστογιώργος, Τσιρούνης Γιώργος,  Χριστακόπουλος, Σταυρόπουλος Βαγγέλης, Θανόπουλος, κι άλλοι σιγά σιγά. Το γαλατάδικο του Στέλιου έγινε έτσι το κέντρο που μαζεύονταν όλοι.

  Στα 1932 ακριβώς 50 χρόνια (σ.σ σήμερα 80) από σήμερα δυό άνθρωποι πήραν μια απόφαση. Ήταν  ο Κώστας Γ. Ξυνόγαλος και ο Θύμιος ο Αλεξανδρής  δικαστικός υπάλληλος και δικηγόρος ύστερα.»  ​…και συνεχίζει την ιστορία  «Εκεί στο υπόγειο γαλατάδικο μες του αχνούς του βρασμένου γάλατος συνέλαβαν την ιδέα να κάνουν το Σύλλογο μας, το Σύλλογο που μέχρι τώρα ενώνει και βοηθά το χωριό μας, να είναι πρώτο στις δημιουργικές πρωτοβουλίες, πρώτο στις εκδηλώσεις αλλά και πρώτο στις μικρο αντιθέσεις. Οι δύο αυτοί σκέφτηκαν, κάλεσαν και άλλους, τα είπαν και να! Το καταστατικό του Συλλόγου έτοιμο, «Σύλλογος των εν Αθήναις Πειραιεί και Προαστείοις Πυργιωτών Υπάτης». Συγκαλούν συνέλευση γενική  των χωριανών και στο υπόγειο  γαλατάδικο γίνεται η Γενική Συνέλευση των ιδρυτικών μελλών με πρωτοβουλία Κώστα Γ. Ξυνόγαλου και  Θύμιου Αλεξανδρή». 

  Κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα με το πρώτο Διοικητικό συμβούλιο να αποτελείται από  τους  Θύμιο Γ. Αλεξανδρή Πρόεδρο,  Ξενοφώντα Γρ. Αναγνωστόπουλο Αντιπρόεδρο,  Κώστα Γ. Ξυνόγαλο Γενικό Γραμματέα, Δημήτριο Ανδρ. Θανόπουλο Ταμία και Σύμβουλους τους  Νίκο Π. Παπανικολάου, Βασίλη  Ευαγγ. Χριστακόπουλο και Σπύρο Ευαγγ. Σταυρόπουλο.

  Η πορεία του Συλλόγου έκτοτε ήταν πολυκύμαντη. Ήρθε ο πόλεμος  και ή κατοχή αλλά η δράση  του Συλλόγου δεν έσπασε. Από το 1954 ο Σύλλογος έχει σαν πρώτη του προτεραιότητα την κατασκευή του δρόμου από το Μεσοχώρι προς το χωριό. Το 1958 ξεκινά τις διαδικασίες και τις ενέργειες για την κατασκευή της εκκλησίας που είναι και ένα από τα πιο σημαντικά θέματα που απασχολούν τους κατοίκους του χωριού. Η εκκλησία θεμελιώνεται το 1961. Παράλληλα ο Σύλλογος ασχολείται με τα προβλήματα της κοινότητας και υποστηρίζει τα διάφορα κοινοτικά έργα (ύδρευση υλοτομία, υποδομές κλπ ) και συμπαραστέκεται με κάθε τρόπο στα προβλήματα του χωριού και των κατοίκων του. Ξεκινάνε και οι πρώτες χοροεσπερίδες με σκοπό να συγκεντρωθούν επιπλέον χρήματα για την υποστήριξη των έργων και των δραστηριοτήτων του Συλλόγου.  Μόνο το διάστημα από το 1967 έως το 1970 που η δικτατορία με διάταγμα ανέστειλε τη λειτουργία όλων των συλλόγων και των σωματείων, ο Σύλλογος ανέστειλε τη δραστηριότητα του. Το 1970 μόλις επετράπη πάλι η δραστηριότητα των συλλόγων και των σωματείων, ο Σύλλογος  ξεκίνησε πάλι. Με προσωρινή διοίκηση με πρόεδρο τον Κώστα Θ. Ξυνόγαλο  το πρώτο μέλημα είναι η αποπεράτωση και ο εξοπλισμός  της ενοριακής εκκλησίας που εγκαινιάζεται με κάθε λαμπρότητα  το Σεπτέμβρη του 1972. 

  Από τότε  ο ιστορικός μας Σύλλογος συνεχίζει  ζωντανός την πορεία και το έργο του ξεπερνώντας τις  δυσκολίες που παρουσιάζονται. Στην μέχρι σήμερα πορεία του υπήρξαν εντάσεις, μεταλλάξεις, πικρίες και έντονες αντιπαραθέσεις  αλλά και αμέτρητες  φιλότιμες προσπάθειες,  έργα μικρά και μεγάλα αλλά και περίοδοι αδράνειας ευτυχώς όμως ελάχιστες.

​Σαν ένας ζωντανός οργανισμός που αποτελείται από κύτταρα που απαρτίζουν και καθρεφτίζουν  την κοινωνία  και τις μεταλλάξεις που υφίσταται, αυτά τα χρόνια οι διοικήσεις και τα μέλη του πρόσφεραν και συνεχίζουν να προσφέρουν πάντα με κοινό παρονομαστή την αγάπη τους για το χωριό.

  Ολοκληρώνουμε  τη μικρή αυτή αναδρομή με την τελευταία παράγραφο του πρώτου κεφαλαίου της ιστορίας του Συλλόγου από τον  Θύμιο Αναγνωστόπουλο, λόγια   που κλείνουν μέσα τους μέχρι και σήμερα την αποστολή μας.   « Αυτή είναι η ίδρυση και η αρχή του Συλλόγου. Δείχνει τη δυναμικότητα και τη θέληση που χαρακτηρίζει τους Σμοκοβίτες. Μέσα σε μια εποχή που φτωχόπαιδα ξεκίνησαν κι ήρθαν να κάνουν τη ζωή τους, είχαν και τη σκέψη στο χωριό τους, στην αγαπημένη γη των Πατέρων τους, την οποία και κληρονόμησαν οι νεκροί σε μας για να παραδώσουμε στους νέους την ίδια πνοή και την ίδια αγάπη».